จีวอนดันให้ฮันบินซบลงมาบนไหล่ เขาปลดกระดุมเสื้อของอีกคนด้วยมือเดียวก่อนจะกดมือลงไปบนยอดอก
เพียงแค่แผ่วเบาฮันบินก็สะดุ้งจนไหล่ตั้ง เสื้อสีขาวถูกแหวกจนหล่นลงไปจากไหล่ ไม่รู้เพราะมืออุ่นของจีวอนที่ลูบไปทั่วลำตัวหรือเพราะปลายจมูกที่คลอเคลียอยู่แถวใบหูที่ทำให้ฮันบินต้องกัดฟันแน่นขนาดนั้น
แล้วจีวอนก็ยิ้มออกมาอย่างพอใจเมื่อคนที่นั่งทับอยู่บนตัวเขาเริ่มส่ายสะโพกเล็กๆ ไม่ว่าจะรู้ตัวหรือไม่รู้ตัวแต่การที่อีกคนหลับตาแน่นแล้วทำแบบนี้มันโคตรจะน่ารัก
จีวอนเริ่มเลื่อนมือจากสันหลังลงไปยังสะโพก เลื่อนผ่านมายังด้านหน้าที่กำลังโป่งนูนดันกางเกงก่อนจะปลดกระดุมแล้วรูดซิปกางเกงลงให้
ฮันบินให้ความร่วมมือในการรูดกางเกงออกมากองที่หัวเข่า ด้วยความที่หันหน้าเข้าหากันบวกกับนั่งเกยทับตักเขาเลยไม่คิดจะถอดมันออกไปพ้นๆเหมือนทุกที เพราะแค่นี้คิมฮันบินก็จะทนไม่ไหวอยู่แล้ว
“อืออ...” แค่ลูบเบาๆฮันบินก็ครางอือออกมา สองแขนนั่นยกขึ้นคล้องรอบคอจีวอนพร้อมกับกระดกสะโพกรับมือที่กำลังลูบผ่านเนื้อกางเกงชั้นใน เสียงหอบหายใจดังอยู่ข้างใบหูจนจีวอนเผลอกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ
“บ๊อบบี้” เสียงเรียกที่ฟังดูพร่าถูกกรอกเข้าหูขณะอีกคนเบียดตัวเองเข้าหามือหนา จีวอนก้มลงกดจูบที่ลาดไหล่เนียน จากที่เคยสัมผัสเพียงภายนอก เขาจัดการเกี่ยวกางเกงฮันบินลงมาด้วยนิ้วชี้นิ้วเดียว เท่านั้นสิ่งที่อยู่ด้านในก็ปรากฎให้เห็น
จีวอนใช้มือเดียวกำได้รอบแล้วเริ่มชักรูดเบาๆ
“อือ..ดี” ฮันบินเริ่มเชิดหน้าขึ้น นั่นเป็นจังหวะที่จีวอนผละมือหนึ่งมาเปิดลิ้นชักที่โต๊ะหน้าโซฟา เจลหล่อลื่นที่ยังมีอยู่เต็มหลอดถูกหยิบออกมา เพียงแค่บีบที่หลอดฝามันก็เปิดออกได้ดั่งใจ เนื้อเจลทะลักออกมาจนเปรอะมือ
ทว่าจีวอนก็หยุดมืออีกข้างแล้วมาบรรจงบีบเจลใส่มือ เท่านั้นฮันบินก็ทุบมือลงกลางหลังเขาดังอั่ก เหมือนจะไม่พอใจที่ทำให้อารมณ์ค้างเติ่ง
แต่พอจะสอดนิ้วเข้าไปเจ้าตัวก็แอ่นสะโพกรับไม่พูดอะไร มือนิ่มจิกลงบนไหล่ระบายอารมณ์เมื่อนิ้วยาวของจีวอนเข้าไปจนสุด เขาได้ยินเสียงครางครึมอย่างพอใจ ทว่ามันก็แค่นิ้วเดียว
เขาถอนออกมาแล้วเพิ่มจำนวนเข้าไปอย่างช้าๆ
ตั้งแต่เกิดเรื่องครั้งนั้นจีวอนก็อ่อนโยนกับอีกคนมากกว่าเดิมเสียอีก
บางครั้งก็อ่อนโยนเกินไปจนไม่ทันใจ
“บ๊อบบี้ครับ” ดวงตาปรือปรอยมองตรงมา เขารู้ว่ากางเกงกำลังถูกปลด และชั้นในกำลังถูกดึงลงมา ฮันบินกัดริมฝีปากยามที่แตะมือลงกับตัวตนของจีวอน เขาหายใจติดขัดไปเมื่ออีกคนเริ่มขยับมือขึ้นลง ไม่พอยังส่ายสะโพกเข้าหานิ้วที่ยังค้างอยู่ทางด้านหลัง
“ฮันบิน...พอก่อน” เขากัดฟันห้ามอย่างช่วยไม่ได้ มือฮันบินนิ่มเสียจนเผลอคิดไปไกล
“กูทำเอง” จีวอนเลิกคิ้วขึ้นขณะกำลังจะดันตัวให้อีกคนนอนลง ฮันบินว่าด้วยสีหน้าจริงจังพร้อมกับจับตัวเขาไปจ่อตรงปากทางเสียเอง ไม่รอให้ได้รับคำอนุญาตใดๆสะโพกนุ่มนิ่มนั่นก็กดลงมา
ฮันบินเม้มปากตอนที่รับรู้ได้ว่ามันไม่ง่ายอย่างที่คิด เจ้าตัวกดมือค้ำลงมาบนไหล่เขาแล้วพยายามกลืนกินมันเข้าไปให้สุด
ขณะที่จีวอนซึ่งกำลังเฝ้ามองความพยายามนั้นอยู่กำลังจะสติแตก แม้จะเข้าไปได้แค่ส่วนหัวแต่มันก็อุ่นจนต้องขบกรามแน่น
“อ...”. ฮันบินส่งเสียงรอดลำคอออกมาตอนที่กดตัวลงมาสำเร็จ ลมหายใจอุ่นรินรดลงมาอย่างไม่สม่ำเสมอ หน้าท้องแบนราบของฮันบินเกร็งจนเห็นกล้ามเนื้อน้อยๆ ก่อนจะผ่อนลงเมื่ออีกคนเริ่มขยับตัว
“ฮันบิน..” จีวอนส่งเสียงเรียกพร้อมกับไล้มือไปตามลำตัว ดวงตาเริ่มพร่าเบลอเมื่อรู้สึกถึงด้านในอีกคน เขาช่วยจับประคองสะโพกนิ่มที่กระแทกลงมาไม่เป็นจังหวะ เขารู้ดีว่าฮันบินกำลังเหนื่อยและคนที่บอกอย่างมั่นใจว่าจะทำเองก็หมดแรงฟุบหน้าลงบนไหล่อย่างยอมแพ้
และจีวอนก็รับหน้าที่ทำต่ออย่างเต็มใจ
เขาดันตัวฮันบินให้นอนราบลง เท่านั้นก็เห็นเจ้ากระรอกที่หลับตาปี๋เพราะความเสียวจากการขยับ ริมฝีปากนิ่มเผยออ้าหอบเมื่อจีวอนกดตัวตนลึกลงกว่าเดิม เขาแช่ค้างไว้ให้อีกคนได้ปรับตัว แต่ฮันบินกลับยิ่งบดเบียดสะโพกส่ายไปมาทำเอาสติจีวอนแทบขาดผึ่ง
เขาถอนกายออกมาแล้วจับรูดกางเกงอีกคนออกไปให้พ้นตาก่อนจะแทรกตัวเข้าไปเหมือนเดิม ฮันบินยกขาขึ้นเกี่ยวเอวหนายามที่เขากำลังขยับเข้าออก เสียงของความเหนอะหนะดังชัดในบรรยากาศเงียบๆปนไปกับเสียงหายใจหอบของเราทั้งคู่
“อือ แรงอีก” ฮันบินทำปากคว่ำ ทว่ามันกลับดูน่ารักเพราะคิ้วที่ลู่ตกของอีกคน จีวอนกระตุกยิ้ม เขาผ่อนแรงกระแทกลงจนกลายเป็นช้า นั่นทำให้ฮันบินเบ้หน้า ทว่าก็สวนเข้าออกเร็วขึ้นในเวลาต่อมา
“อ๊ะ...” คนด้านล่างครางเสียงเบา จีวอนเอ็นดูในความพยายามที่จะเปิดตาขึ้นมามองกันแม้จะรู้สึกดีจนแทบลืมตาไม่ไหว เขาไม่ว่าที่ฮันบินจะกัดปากเพื่อกลั้นเสียงคราง เพราะลำพังแค่เห็นใบหน้าอีกคนจีวอนก็แทบอดใจไม่ไหว
เขาลูบมือไปตามขาเนียนที่วาดคล้องอยู่บนเอว แม้จะกระแทกลงไปอย่างแรงจนเกือบหลุดออกจากกันฮันบินก็จะเกี่ยวตัวไว้แน่นให้กลับมาประสานกันใหม่ เหมือนมีความเสียวลุกเกรียวอยู่ใต้ผิวหนัง มันวิ่งไปทั่วจนจีวอนต้องกัดฟันเอาไว้
เสียงของความแฉะดังอยู่ข้างหูปนกับเสียงร้องของฮันบิน ดวงตากลมนั่นคลอไปด้วยน้ำตาทว่าสีหน้าไม่ใช่ความเศร้าโศก เขาโน้มตัวลงช้าๆเพื่อกดจูบลงบนแก้มสีแดงฝาด ครางต่ำในลำคอและเร่งจังหวะเพราะเริ่มทนความหน่วงตรงกลางลำตัวไม่ไหว
ยิ่งเห็นมือนุ่มนิ่มกอบกุมของตัวเองแล้วขยับเป็นจังหวะสติก็ยิ่งเตลิดไปไกล และสุดท้ายจีวอนก็ปลดปล่อยออกมาพร้อมกับของอีกคนที่กระจายเลอะช่วงบนลำตัว
“พอแล้ว” ฮันบินปรามเพราะเขาเริ่มจะขยับอีกครั้ง ทว่าจีวอนก็แค่ยิ้มแล้วจับตัวปวกเปียกนั่นให้ลุกขึ้นนั่ง ประคองหน้าขาที่เกี่ยวรอบเอวไว้ให้ดีแล้วลุกขึ้นทั้งแบบนั้น
ฮันบินหลุดครางออกมาครั้งนึงก่อนจะยอมฟุบหน้าลงบนอกอย่างไม่อิดออด เขาสัมผัสได้ว่าแรงรัดรอบเอวนั้นเพิ่มขึ้น เสียงอืออาข้างหูนี่ก็ด้วย
“ไหนบอกพอแล้ว” จากตอนแรกที่จะพาเข้าไปอาบน้ำก็ต้องหยุดไว้ก่อนครึ่งทาง จีวอนดันให้แผ่นหลังฮันบินแนบติดไปกับผนังห้องแล้วก้มลงมองหน้าอีกคน ฮันบินกัดริมผีปากแน่น นอกจากจะไม่ตอบอะไรยังขยับไปมาจนสิ่งที่ยังค้างคาอยู่ภายในเริ่มจะตื่นขึ้นมาอีกรอบ
“ฮันบิน..” จีวอนส่งเสียงขู่ แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผลเลยสวนเอวขึ้นไปทีนึงจนเจ้ากระรอกร้องลั่น
“พอแล้วไง ไปอาบน้ำจะได้ออกมากินข้าวกัน” เขาพูดเสียงกระซิบ แม้จะอยากมากแค่ไหนแต่มองหน้าฮันบินแล้วเขาคิดว่าอีกคนควรได้เติมอาหารเข้าท้อง พอคิดได้แบบนั้นก็ประคองตัวอีกคนดีๆแล้วค่อยๆถอนตัวเองออกมา
แต่มันดันไม่เป็นดั่งคิดเมื่อฮันบินใช้แรงจากขาที่เกี่ยวอยู่รอบเอวดึงเราเข้าไปแนบชิดเหมือนเดิม
จีวอนมองหน้าคนรักนิ่งๆ แล้วก็ได้คำตอบจากสายตาฮันบินที่มองหน้าเขาสลับกับประตูห้องนอนที่เปิดอ้าอยู่ใกล้ๆ
“ห้องนอนมันทำไม?” แต่ก็ทำเป็นไม่รู้เรื่องถามกลับคนที่เม้มปากแน่น แก้มของฮันบินแดงลามไปจนถึงใบหู อีกคนทุบที่ไหล่เขาเบาๆแล้วพูดเสียงอู้อี้จนแทบไม่ได้ยินว่า “อีกรอบก็ได้”
“อะไรนะ” แล้วก็นั่นแหละ จีวอนอดไม่ได้ที่จะถามกลับไป เขาชอบริ้วแดงๆบนแก้มฮันบิน ดวงตาที่มีน้ำตาคลอน้อยๆนี่ก็ชอบ ริมฝีปากแดงอิ่มที่เริ่มเบะลงด้วยความไม่พอใจนั่นอีก
“กูบอกว่าอีกรอบก็ได้! เข้าไปในห้องได้แล้--” ไม่รอให้พูดจบเขาก็อุ้มฮันบินลอยหวือผ่านเข้าประตูไป
คิมฮันบินยังคงเป็นเหมือนเดิม…น่ารักเหมือนเดิม
และพอจบจากนั้นก็เป็นฮันบินเองที่นอนเปื่อยเป็นผักหมดแรงอยู่บนอกเขา
<3
